Η Ονειρούπολη είναι μια πόλη ονειρική και είναι χτισμένη πάνω στα σύννεφα. Εκεί κατοικούν τα όνειρα μικρών και μεγάλων. Προστάτες της Ονειρούπολης είμαστε όλα τα παιδιά του κόσμου. Μόνο εμείς γνωρίζουμε πού ακριβώς βρίσκεται και σε κανέναν δεν αποκαλύπτουμε το μυστικό μας. Μας αρέσει να την επισκεπτόμαστε συχνά, γιατί εκεί είναι σαν να πετάς και ζεις τα όμορφα όνειρα. Αγωνία όλων των παιδιών είναι να μην ανακαλύψει κανένας μεγάλος αυτό το υπέροχο μέρος.
Ένα βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, άνοιξα την τηλεόραση και άκουσα που έλεγε στις ειδήσεις: «Επιστήμονες ανακάλυψαν μια πόλη πάνω στα σύννεφα». Για μια στιγμή ξαφνιάστηκα. Αμέσως έτρεξα πάνω στα σύννεφα μήπως τους προλάβω και καταφέρω να τους απομακρύνω. Τους βρήκα, με τα μπλοκ και τα στυλό στα χέρια και τα στρογγυλά γυαλιά, να προσπαθούν να βρουν στοιχεία για το πώς δημιουργήθηκε η πόλη των ονείρων. Ρώτησαν από δω, έψαξαν από κει, σκέφτηκαν, λογάριασαν, μέχρι που βρήκαν την απάντηση. Η Ονειρούπολη δημιουργήθηκε από τα όνειρα των ανθρώπων. Δεν άντεξα άλλο και τους πλησίασα.
«Θέλετε να μη δείτε ούτε ένα όνειρο ξανά; Θέλετε, κύριε επιστήμονα, να μην ξαναδεί κανένας όνειρο, να μην ονειρευτεί ποτέ τη ζωή του διαφορετική;» τους είπα δυνατά. Η απάντηση που πήρα με απογοήτευσε.
«Εμείς οι επιστήμονες δεν ασχολούμαστε με όνειρα, αλλά με άλλα σπουδαία πράγματα. Γι’ αυτό και η Ονειρούπολη είναι κάτι άχρηστο. Να το γνωρίζετε πως σύντομα θα κα-τα-στρα-φεί!»
Μόλις άκουσα αυτή τη λέξη στεναχωρήθηκα. Όμως δεν έχασα χρόνο. Έτρεξα και πήρα κρυφά το τηλεκοντρόλ με το οποίο θα ανατίναζαν την πόλη. Κρύφτηκα για να μη με βρουν και με τιμωρήσουν. Όμως, επιστήμονες είναι και όλα τα ανακαλύπτουν. Όπως είχα κουρνιάσει πίσω από ένα μικρό σύννεφο, ήρθε ένας επιστήμονας και με αυστηρό ύφος μου είπε: «Γιατί το έκανες αυτό; Η Ονειρούπολη πρέπει να καταστραφεί, τελεία και παύλα». Και τότε πήρα θάρρος και του απάντησα: «Όχι, όχι, περιμένετε! Δεν μπορείτε να καταλάβετε πως τα όνειρα όλων των ανθρώπων θα καταστραφούν; Σκεφτείτε το. Μπορεί εσείς να μην το θέλετε, αλλά δεν ρωτήσατε τους άλλους ανθρώπους». Ευτυχώς, ο επιστήμονας φάνηκε να καταλαβαίνει και μου απάντησε: «Μάλλον έχεις δίκιο. Η Ονειρούπολη δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να καταστραφεί». Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Κατέβηκα στη γη και πήγα σχολείο, ήρεμη ότι όλα θα πήγαιναν καλά.
Ήμουν στο σχολείο και όταν το κουδούνι χτύπησε και γύριζα σπίτι, ο ουρανός ξαφνικά σκοτείνιασε και έτρεξα να προλάβω πριν με πιάσει η καταιγίδα. Από το παράθυρο του σπιτιού είδα την κακοκαιρία, αλλά και έναν μετεωρίτη! Έπεφτε από ψηλά και όσο πλησίαζε στη γη καταλάβαινα πως ήταν διαστημόπλοιο και όχι ένας απλός μετεωρίτης. Βγήκα στον δρόμο και είδα το διαστημικό σκάφος να προσγειώνεται και να βγαίνει από μέσα ένας εξωγήινος. Αλλιώς τον φανταζόμουνα και αλλιώς τον είδα. Ήταν μικροσκοπικός, με δέρμα γκρι και ζαρωμένο και μάτια τεράστια και πράσινα. «Τι θέλεις εδώ;» τον ρώτησα και μου είπε με μια μεταλλική φωνή πως θέλει να κατακτήσει την Ονειρούπολη. «Αποκλείεται» του απάντησα. «Πρέπει να βλέπω όνειρο, δεν το πιστεύω!» συλλογίστηκα.
Μετά από λίγο ήρθε ακόμα ένα διαστημόπλοιο, παρόμοιο με το προηγούμενο και βγήκε ένας άλλος εξωγήινος, που έμοιαζε και αυτός με τον προηγούμενο και ήθελε μάλιστα και αυτός να κατακτήσει την Ονειρούπολη. Προσπάθησα να φανώ ψύχραιμη. Τώρα έπρεπε να τα βάλω με δύο εξωγήινους. Σκέφτηκα πως αν ήμουν ευγενική, θα τους άλλαζα γνώμη. «Μήπως θα θέλατε να το ξανασκεφτείτε και να γυρίσετε πίσω στον πλανήτη σας;» τους είπα όλο γλύκα.
«Ούτε να το σκέφτεσαι, μικρή μου!» είπε ο πρώτος. «Εγώ θα την κατακτήσω και μάλιστα θα βάλω τη σημαία του πλανήτη μου». «Όχι, εγώ θα την κατακτήσω και θα βάλω τη δική μας σημαία, γιατί ο πλανήτης μας είναι πιο μεγάλος από τον δικό σας που μοιάζει με δορυφόρο!» είπε ο δεύτερος και άρχισαν να μαλώνουν αναμεταξύ τους. «Ω, συμφορά που μας βρήκε!» σκέφτηκα. «Πάνω που ξεμπερδέψαμε με τους επιστήμονες, έχουμε τώρα και τους εξωγήινους να θέλουν να κατακτήσουν την Ονειρούπολη». Τους αγρίεψα και τους είπα: «Κανένας δεν θα κατακτήσει την πόλη μας ούτε και θα υψώσει τη σημαία του πλανήτη του. Τα παιδιά του κόσμου δεν θα επιτρέψουν κάτι τέτοιο». Οι εξωγήινοι με κοίταξαν απορημένοι.
Τους άφησα και γύρισα στη γη να οργανώσω τους φίλους μου. Όλη μέρα φτιάχναμε όπλα για να εξολοθρεύσουμε τους εξωγήινους. Αυτοί ακόμη μάλωναν μεταξύ τους για τη σημαία! Μια εβδομάδα οργανώναμε το σχέδιο δράσης και τελικά το βρήκαμε. Όλοι οι πολίτες της πόλης μου ανεβήκαμε στην Ονειρούπολη για να πολεμήσουμε τους εξωγήινους. Αυτοί ήταν μόνο δύο και εμείς πάνω από 50. Όταν άρχισε η μάχη, παρά την υπεροχή μας, φανήκαμε αδύναμοι μπροστά στα τέλεια όπλα τους. Εμείς ήμασταν αδέξιοι και η Ονειρούπολη κινδύνευε να πέσει στα χέρια αυτών των μικροσκοπικών εξωγήινων. Ζητήσαμε άμεσα ανακωχή για να κερδίσουμε χρόνο. Ένας φίλος μου τότε μου είπε: «Μήπως να αλλάζαμε στρατηγική; Διάβασα σε ένα άρθρο πως για να εξοντώσεις τους εξωγήινους αρκεί να τους ρίξεις έναν κουβά νερό. Δεν χρειάζονται ούτε όπλα ούτε τίποτα το πολεμικό».
Ενθουσιάστηκα με την ιδέα του. Θα τους ρίχναμε νερό όταν θα κοιμόντουσαν, μόνο τότε θα είχαμε την ευκαιρία. Συμφωνήσαμε όλοι και περιμέναμε να σκοτεινιάσει. Οι εξωγήινοι μπήκαν καθένας στο διαστημόπλοιό του και έπεσαν να κοιμηθούν. Ευτυχώς, γιατί όταν οι εξωγήινοι κοιμούνται δεν ακούνε τίποτα. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσουν από κανέναν θόρυβο και αυτό γιατί δεν έχουν αυτιά, αλλά κομπιούτερ. Όταν κλείνουν τα κομπιούτερ τους τίποτα δεν μπορούν να κάνουν και περιμένουν απλά να ανοίξουν και να τους ξυπνήσουν. Κουβαλήσαμε πολλούς κουβάδες νερό. Στην Ονειρούπολη έχει πολλές πηγές, απ’ όπου το νερό κυλάει σαν καταρράκτης.
Μπήκαμε η κάθε ομάδα στο διαστημόπλοιο και με το ένα, με το δύο, με το τρία τους ρίξαμε όλο το νερό της Ονειρούπολης! Γελούσαμε με δάκρυα, γιατί οι δύο εξωγήινοι χλόμιασαν και χοροπηδούσαν σαν ξωτικά στα παραμύθια. Εμείς προλάβαμε και βγήκαμε έξω από τα διαστημόπλοια και χοροπηδούσαμε και εμείς από τη χαρά μας. Είχαμε σώσει την Ονειρούπολή μας! «Τέλειωσαν πια τα βάσανά μας» σκέφτηκα και κατέβηκα μαζί με τους άλλους στην πόλη μας στη γη. Οι εξωγήινοι φύγανε άρον άρον από την Ονειρούπολη και ούτε που το ξανασκέφτηκαν να γυρίσουν πίσω. Από τότε όλα τα πρωινά ήταν ευχάριστα. Όλοι οι άνθρωποι μόλις ξυπνούσαν, επισκέπτονταν την Ονειρούπολη και θαύμαζαν την ομορφιά της αφήνοντας το όνειρο που είχαν δει το βράδυ.
Εκείνο το πρωινό ξύπνησα και εγώ και κοίταξα ψηλά τον ουρανό. Ρώτησα τους μεγάλους αν τους άρεσε η Ονειρούπολη και αν θα ξαναπολεμούσαν τους εξωγήινους. Με κοιτούσαν όλοι απορημένοι. «Όνειρο είδες, κορίτσι μου. Για ποια Ονειρούπολη μας μιλάς;» μου είπε ένας κύριος. Και τότε χαμογέλασα. Η Ονειρούπολη παρέμενε κρυφή από τους μεγάλους. Δεν πειράζει όμως, καλύτερα. Εμείς τα παιδιά είμαστε οι φύλακες άγγελοι και δε θα αφήσουμε ποτέ κανέναν μεγάλο, ούτε τους επιστήμονες ούτε τους εξωγήινους να την ανακαλύψουν και να την καταστρέψουν. Η Ονειρούπολη ανήκει στα παιδιά όλου του κόσμου.
Υ.Γ. Το όνειρό μου αυτό δεν το ανέβασα στην Ονειρούπολη. Καλύτερα να το ξέρω μόνο εγώ και να μη βγει αληθινό, γιατί ούτε οι πόλεμοι μου αρέσουν, ούτε θα ρίσκαρα ποτέ μου να την ανακαλύψουν οι επιστήμονες και οι εξωγήινοι και να θελήσουν να την καταστρέψουν.
Η Μαρία Χλιούμη γεννήθηκε το 2004 και κατοικεί στην Κατερίνη. Πηγαίνει ΣΤ΄ τάξη στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Κατερίνης. Της αρέσει πολύ να διαβάζει βιβλία και να γράφει ιστορίες. Το αγαπημένο της άθλημα είναι το βόλεϊ. Της αρέσει να απολαμβάνει το κολύμπι στη θάλασσα, βόλτες με το ποδήλατό της και βαρκάδες με το κανό της. Οι αγαπημένοι της συγγραφείς είναι η Άλκη Ζέη, η Ζωρζ Σαρή και ο Τζέιμς Πάτερσον. Τα αγαπημένα της μαθήματα είναι τα μαθηματικά και η φυσική. Την «Ονειρούπολη» την αφιερώνει στον παππού της και τις δυο γιαγιάδες της!
Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας "Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ"
Ψηφιακό αρχείο του Ηλεκτρονικού Διαγωνισμού Διηγήματος
Καπνικός Σταθμός Κατερίνης