Βρισκόμαστε στο έτος 2103 μ.Χ. Η Γη έχει αναπτύξει πολύ την τεχνολογία της. Στους δρόμους κυκλοφορούν πολύ εξελιγμένα αυτοκίνητα. Τα μαγαζιά βρίσκονται ψηλά στον αέρα και καθώς ανεβαίνεις με τις διάφανες σκάλες τους έχεις την αίσθηση ότι πετάς. Σ’ αυτή την πόλη του μέλλοντος, σε ένα σπίτι, έξι φίλοι, ο Σπύρος, η Αλίκη, ο Κώστας, η Σοφία, ο Αλέξανδρος και η Μαργαρίτα συζητούν. Όλοι τους είναι ιδιοφυίες και βοηθούν πολύ την επιστήμη.
Σήμερα μαζεύτηκαν στο σπίτι του Αλέξανδρου για να συζητήσουν και να σχεδιάσουν ένα καινούριο μοντέλο πυραύλου, με το οποίο θα ταξιδέψουν εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά μέσα στο διάστημα.
«Πρέπει το μοντέλο να είναι αεροδυναμικό. Να του βάλουμε μια δεξαμενή με υγρό οξυγόνο. Όμως επειδή στο διάστημα κάνει πολύ κρύο σκέφτηκα να βρούμε και έναν τρόπο ώστε να το απορροφά και να το κάνει καύσιμο . Τι λέτε κι εσείς παιδιά;» είπε ο Σπύρος.
«Συμφωνώ μαζί σου, αλλά λέω να χρησιμοποιεί και την ενέργεια του ήλιου. Τι λες και εσύ, Σοφία;» ρώτησε ο Αλέξανδρος.
«Εγώ συμφωνώ με τον Σπύρο. Επειδή το κρύο είναι πιο πολύ και υπάρχει σε όλο το διάστημα, ενώ η θερμότητα του ήλιου δεν θα φτάνει σε όλα τα σημεία όπου δεν υπάρχει ήλιος», απάντησε η Σοφία.
Έτσι και έγινε. Αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν και τις δυο μορφές ενέργειας, έκαναν τα σχέδιά τους και τα παρέδωσαν στους επιστήμονες λέγοντάς τους ότι δεν χάνουν και τίποτα αν το δοκιμάσουν.
Ο πύραυλος ήταν σχεδόν έτοιμος, όταν τον επισκέφτηκαν για να δουν πώς προχωρούν οι εργασίες. Οι εργάτες που κατασκευάζουν τον μεγάλο πύραυλο υποδεχτήκαν με χαρά τα παιδιά. Τους ξενάγησαν στους χώρους κατασκευής του πυραύλου και τους συνόδευσαν στα γραφεία των επιστημόνων που φαίνονταν αναστατωμένοι.
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ανήσυχη η Αλίκη.
«Γεια σας, παιδιά. Εξετάζοντας την τροχιά που θα ακολουθήσει ο πύραυλός μας, βρήκαμε κάτι πολύ παράξενο. Να, ανακαλύψαμε έναν πλανήτη που είναι φτιαγμένος από ένα πολύτιμο υλικό, που αν το έχεις σε μεγάλη ποσότητα μπορούν να πραγματοποιηθούν οι ευχές των ανθρώπων. Οι ανώτεροί μας θέλουν να στείλουμε μερικούς πύραυλους, να δούμε τι είναι αυτό το υλικό και να το φέρουμε στη γη», είπαν οι επιστήμονες.
«Τότε να στείλετε τον πύραυλό μας εκεί», πρότεινε η Μαργαρίτα.
«Καλή η ιδέα σου, Μαργαρίτα, αλλά δεν ξέρουμε αν ο πύραυλος είναι έτοιμος, ώστε να μπορεί να αντέξει στην πίεση της ατμόσφαιρας κατά την εκτόξευση», απάντησαν οι επιστήμονες.
«Ε, ας το δοκιμάσουμε», είπε αγανακτισμένη η Σοφία.
«Εντάξει, λοιπόν. Θα δω τι μπορούμε να κάνουμε. Θα προσπαθήσουμε να τελειοποιήσουμε ορισμένα ακόμη συστήματα και αύριο να τον στείλουμε για εκτόξευση. Θα πρέπει όμως να βρεθεί και το κατάλληλο πλήρωμα. Αν θέλετε, ελάτε και εσείς. Νομίζω όμως ότι θα μπορούσατε να είστε και εσείς στο πλήρωμα για την εξερεύνηση. Έχετε αρκετές γνώσεις και μπορείτε να βοηθήσετε. Τι λέτε;» ρώτησαν οι επιστήμονες.
«Τέλεια, θα πάμε στο διάστημα!» φώναξαν όλα μαζί τα παιδιά.
Όλοι ξύπνησαν νωρίς στο σπίτι του Αλέξανδρου την άλλη μέρα το πρωί. Είχαν πολύ άγχος για το τι θα γίνει σήμερα. Κατέβηκαν γρήγορα τη σκάλα για να πάρουν το πρωινό τους.
«Άντε, παιδιά. Θα αργήσουμε για τον διαστημικό σταθμό», λέει με ενθουσιασμό ο Σπύρος.
«Ανυπομονώ να πάμε στο διάστημα. Εσείς;» ρώτησε με ένα χαμόγελο στα χείλη η Μαργαρίτα.
Βγήκανε όλοι μαζί στην αυλή, έκοψαν φρέσκα λαχανικά και φρούτα από τον κήπο για να πάρουν μαζί τους στο ταξίδι και προχώρησαν διστακτικά προς την πόρτα.
«Είναι απίστευτο! Ότι θα πάμε να εξερευνήσουμε έναν άλλον πλανήτη τόσο μακριά από το σπίτι μας είναι πραγματικά μια μεγάλη περιπέτεια», λέει ο Κώστας λίγο φοβισμένα. Φοβάμαι μήπως εκεί που θα πάμε θα συναντήσουμε όντα που μπορεί να μην είναι φιλικά και να έχουμε προβλήματα.
«Έλα, βρε Κώστα. Μην είσαι απαισιόδοξος. Όλα θα πάνε καλά και θα γυρίσουμε σώοι και αβλαβείς», του έδωσαν κουράγιο τα υπόλοιπα παιδιά.
Έφτασαν στον σταθμό, όπου τους συνάντησαν οι επιστήμονες, τους βοήθησαν να ετοιμαστούν και τους ευχήθηκαν καλή τύχη και καλή επιτυχία. Επιβιβάστηκαν στον πύραυλο, όπου γνώρισαν και το υπόλοιπο πλήρωμα και αμέσως ξεκίνησε η εκτόξευση. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα πέρασαν την ατμόσφαιρα και βρισκόταν κιόλας στο διάστημα. Έβλεπαν τα αστέρια από μακριά, κοντύτερα όμως από όταν ήταν στην γη. Το ταξίδι συνεχίστηκε γρήγορα. Ούτε που κατάλαβαν ότι πέρασαν κιόλας 12 μέρες. Στο διαστημόπλοιο είχαν ό,τι ήθελαν. Διέθεταν έναν μοχλό που όταν τον κατέβαζαν μπορούσαν να πετούν επειδή ακύρωναν την βαρύτητα. Είχαν από όλα τα είδη των ηλεκτρονικών, που μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνονταν οι υπολογιστές και οι τηλεοράσεις, είχαν καναπέδες μασάζ, πίστα μπόουλινγκ, μπιλιάρδο, τραπέζια πινγκ πονγκ και πολλά άλλα παιχνίδια που δεν προλαβαίνω να σας τα πω.
Μια χαρά περνούσαν εκεί, όταν μια λάμψη τους τύφλωσε. Ήταν ένα τεράστιο μηχάνημα που συγκέντρωνε τις ακτίνες του ήλιου και τις έστελνε σε έναν πλανήτη εκεί κοντά, πολύ μεγαλύτερο από τη γη. Ο πύραυλος κατέβηκε στον πλανήτη και τα παιδιά βγήκανε έξω από τον πύραυλο. Αντίκρισαν ένα εκπληκτικό τοπίο, πολύ τροπικό, με παράξενα φυτά και ζώα που ζούσαν και αυτά κάποτε στη γη πριν από πάρα πολλά χρόνια και που τώρα πια δεν υπάρχουν. Δεινόσαυροι, μαμούθ και άλλοι πρόγονοι του ελέφαντα, μαχαιρόδοντες και πολλά ακόμα άγνωστα ζώα. Στο έδαφος υπήρχε γρασίδι, πυκνή βλάστηση και τεράστια δέντρα.
Οι επιβάτες του διαστημόπλοιου, αφού κατέβηκαν από τον πύραυλο, εξερεύνησαν λίγο την περιοχή και αφού ένιωσαν ασφαλείς έστησαν τις σκηνές τους. Τα παιδιά απομακρύνθηκαν λίγο από την ομάδα και άρχισαν να σκάβουν για να βρουν το πολύτιμο υλικό για το οποίο έφτασαν ως εδώ.
Αφού έσκαψαν γύρω στα δύο μέτρα, το χώμα τελείωσε και ένα λαμπερό υλικό φάνηκε από κάτω. Ήταν σκληρό. Αρχίσανε να το σκάβουνε και γέμισαν τα χέρια τους με αυτό. Έκαναν μια ευχή, άλλα τίποτα δεν συνέβη. Απογοητεύτηκαν πολύ και αποφάσισαν συγκεντρώσουν ποσότητες για να τις βάλουν σε ένα βάζο και να το επιστρέψουν στη γη για έρευνα. Ξαφνικά ο καιρός κρύωσε και άρχισε να φυσάει ένας δυνατός άνεμος.
«Μακάρι να είχαμε θερμαινόμενα μπουφάν», είπε η Σοφία και ξαφνικά κάτι πολύ παράξενο συνέβη. Στην αρχή τα παιδιά ένιωσαν κάτι σαν τσίμπημα και μετά ζεστασιά. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και διαπίστωσαν ότι φορούσαν τα θερμαινόμενα μπουφάν που ευχήθηκε η Σοφία. Αναρωτηθήκαν πώς έγινε αυτό, αλλά μετά κατάλαβαν ότι μάλλον ανακάλυψαν το σωστό πέτρωμα και ότι έπρεπε να είναι πολύ κοντά ο ένας κόκκος με τον άλλον για να εκπληρωθούν οι ευχές.
«Τέλεια! Ωραία. Τώρα δεν θα κρυώνουμε. Ας συνεχίσουμε το σκάψιμο και να βάλουμε αυτό το παράξενο πέτρωμα σε βαζάκια!» είπε ο Αλέξανδρος γεμάτος χαρά.
Τώρα δούλευαν με γρήγορο ρυθμό. Τόσο γρήγορο που η τσάπα της Μαργαρίτας έσπασε. Είχαν μαζέψει περίπου πενήντα βαζάκια του ενός κιλού. Οι άνθρωποι που τους συνόδευαν τους βοήθησαν να τα κουβαλήσουν σε μια μεγάλη μπλε σκηνή. Όταν τελείωσαν, τα χέρια τους πονούσαν πολύ, ήταν πολύ κουρασμένοι και πήγαν να ξαπλώσουν, επειδή είχε κιόλας νυχτώσει.
Το άλλο πρωί όταν ξύπνησαν τα παιδιά είδαν πως η Αλίκη δεν ήταν μαζί τους. Πανικοβλήθηκαν και βγήκαν γρήγορα από την σκηνή τους για να την αναζητήσουν. Φώναζαν τρέχοντας προς όλες τις κατευθύνσεις. Τελικά την βρήκαν στο ποτάμι και πριν προλάβουν να πουν τίποτα είδαν μια αγέλη δεινοσαύρων να πλησιάζει. Για την ακρίβεια ήταν τρικέρατοι που πήγαιναν να πιουν νερό και τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν την πιο ωραία εικόνα που είχαν δει ποτέ. Τα παιδιά τους πλησίασαν και τους χάιδευαν και απολάμβαναν την επαφή τους με τους δεινόσαυρους κάτι που δεν φαντάζονταν ότι θα τους συμβεί ποτέ. Αλλά ξαφνικά εμφανίστηκε μέσα από την πυκνή βλάστηση μια ολόκληρη αγέλη δεινόσαυρων. Τα παιδιά με τρόμο αναγνώρισαν τους τυραννόσαυρους, που όπως φαίνεται ακολούθησαν το κοπάδι των τρικέρατων για να το παγιδέψουν την ώρα που θα έπινε νερό.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν εξελίχθηκαν αστραπιαία. Οι Τ.Ρεξ πλησίασαν πολύ τους τρικέρατους και τους χώρισαν. Τότε έγιναν εύκολη λεία. Όμως και οι τρικέρατοι τούς χτυπούσαν με τα κέρατά τους. Κατάφεραν να ρίξουν κάτω ένα Τ.Ρεξ και να τον σκοτώσουν. Αυτή η μάχη των γιγάντων συνεχίστηκε, ώσπου οι τυραννόσαυροι έφυγαν. Τα παιδιά έμειναν ακίνητοι και με το στόμα ανοιχτό, καθώς βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας τόσο μεγάλης μάχης. Αν και ξαφνιασμένοι και εντυπωσιασμένοι τράβηξαν με την κάμερά τους τα γεγονότα για να τα δείξουν και στους άλλους που δεν θα τους πίστευαν. Οι μεγάλοι τους συμβούλευσαν ότι τώρα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί, αν δεν θέλουν μπελάδες και μπήκαν πάλι στη σκηνή για συζητήσουν πώς θα καταφέρουν να πάρουν από εδώ αυτούς τους δεινόσαυρους σε κάποιο ασφαλές μέρος, ώστε να καταστρέψουν τον πλανήτη και να πάρουν το υλικό που είναι φτιαγμένος αυτός ο πλανήτης.
Τελικά τα παιδιά αποφάσισαν, αφού έχουν το υλικό, να μαζέψουν όσο περισσότερο μπορούν, να αφήσουν στην ησυχία τους τα πλάσματα που ζουν εκεί και να επιστρέψουν στην γη. Την άλλη μέρα τα παιδιά ευχήθηκαν να γυρίσουν στη γη και μέσα σε δευτερόλεπτα είχαν κιόλας φτάσει. Παρέδωσαν το υλικό στους επιστήμονες και κράτησαν και για αυτούς λίγο και ευχήθηκαν να υπάρχει στον κόσμο ειρήνη και αγάπη, να είναι όλοι οι άνθρωποι καλά και να μην υποφέρουν από παράξενες αρρώστιες που τριγυρνούσαν στη γη.
Και έτσι κύλισε η ζωή τους με μεγάλη άνεση, επειδή ό,τι χρειάζονταν το εύχονταν και ερχόταν αμέσως. Καμιά φορά που κόντευε να τους τελειώσει και είχαν μόνο μια ευχή εύχονταν να έχουν και άλλο από αυτό το περίφημο υλικό που έκανε την ζωή τους τέλεια.
Γεννήθηκα το 2003 στην Κατερίνη. Είμαι μαθητής της Ε΄ τάξης του 9ου Δημοτικού Σχολείου Κατερίνης.
Πάντα μου άρεσε η ιστορία και με μαγεύει ακόμη και σήμερα η προσωπικότητα του Μ. Αλέξανδρου και του Αχιλλέα. Ο Τρωικός Πόλεμος είναι το αγαπημένο μου έπος, αλλά και οι περιπέτειες του Οδυσσέα με «απασχολούν» από το νηπιαγωγείο.
Στη συνέχεια ανακάλυψα τη μαγεία των δεινοσαύρων, διάβασα αρκετά και θέλησα να γίνω Παλαιοντολόγος-Αρχαιολόγος-Δύτης. Μόνο που δεν ταξίδεψα ακόμη με την Πύλη του χρόνου του Νάιτζελ για να βρεθώ στους κόσμους που τόσο ωραία παρουσιάζονται στα επεισόδια με το Πάρκο των Δεινόσαυρων.
Μου αρέσει να σκιτσάρω και να γράφω διηγήματα και φανταστικές περιπέτειες. Όταν έχω κέφι μπορεί να σκαρώσω και κανένα στιχάκι με χιούμορ και αστεία διάθεση.
Τέλος θέλω να ευχαριστήσω τoν δάσκαλό μου Αθανάσιο Θεοδωρή, που με παρακίνησε να γράψω μια ιστορία για τον 1ο Ηλεκτρονικό Διαγωνισμό Διηγήματος που διοργανώθηκε από την Εθελοντική Ομάδα Δράσης νομού Πιερίας «Ο Τόπος μου».
Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας "Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ"
Ψηφιακό αρχείο του Ηλεκτρονικού Διαγωνισμού Διηγήματος
Καπνικός Σταθμός Κατερίνης