Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε να μελετάω τα άστρα με το τηλεσκόπιό μου. Αναρωτιόμουν αν στους πλανήτες που βρίσκονται ανάμεσα στα αστέρια υπάρχουν UFO, οι γνωστοί σε όλους μας εξωγήινοι.
Το όνειρό μου ήταν να πάω στη ΝΑSΑ και να δουλέψω. Τελικά, μετά από μεγάλη προσπάθεια, ατελείωτο διάβασμα και την μεγάλη μου μανία να ψάχνω στο internet αλλά και σε όλα τα βιβλία για να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα για το σύμπαν, τους πλανήτες και τον γαλαξία, κατάφερα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.
Πιστέψτε με, φίλοι μου, αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, «όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πραγματοποιήσεις.» Έτσι λοιπόν να ’μαστε στο σήμερα και εγώ δουλεύω στη ΝΑSΑ. Μαζί μου δουλεύει ο παιδικός μου φίλος, ο Αντώνης και οι φίλες μας από το δημοτικό, Θεοδώρα και Άννα. Θυμάμαι πως όλοι είχαμε από τότε το ίδιο όνειρο και όλα μας τα παιχνίδια ήταν ταξίδια φαντασίας στο διάστημα.
Η συνεργασία μας είναι άψογη στη δουλειά και όλοι οι συνάδελφοί μας μας θαύμαζαν, αλλά και λίγο μας ζήλευαν, γιατί οι ανώτεροί μας μας ανέθεταν περισσότερα από τους άλλους.
Οι τέσσερις συνάδελφοι προσπαθούσαμε να βρούμε με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να γυρίσουμε όλο τον Γαλαξία σε μικρότερο χρονικό διάστημα από ό,τι θα κάναμε με έναν κανονικό πύραυλο. Το είπαμε στους ανωτέρους μας και εκείνοι ενθουσιάστηκαν με την ιδέα μας και μας ανέθεσαν να βρούμε τον τρόπο. Έτσι, μετά από αρκετό χρονικό διάστημα και πάρα μα πάρα πολλά πειράματα, βρήκαμε μια νέα μορφή ενέργειας, που διαπιστώσαμε ότι με αυτήν μπορούσαν να ταξιδέψουμε στον Γαλαξία σε τρεις εβδομάδες, κάτι που με τον συνήθη πύραυλο θα ήθελε τρία χρόνια.
Έτσι η ΝΑSΑ ήταν σε αναβρασμό, γιατί αποφάσισαν να κάνουν την αποστολή αυτή. Η αποστολή ήταν πολύ δύσκολη και επικίνδυνη, γιατί ήταν κάτι νέο και δεν είχε ξαναγίνει, οπότε δεν ήξεραν τι θα αντιμετωπίσουν. Όταν ήρθαν στο θέμα των εθελοντών, εκεί τα πράγματα ήταν δύσκολα, γιατί υπήρχε ο φόβος για το άγνωστο. Όμως εγώ και οι συνάδερφοί μου και πάνω από όλα φίλοι μου προσφερθήκαμε αμέσως χωρίς πολλή σκέψη, γιατί μας άρεσαν οι περιπέτειες και έτσι θα αντιμετωπίζαμε και αυτό το ταξίδι. Μας ενημέρωσαν για τους κινδύνους και την πιθανότητα να μην γυρίσουμε ποτέ και να χαθούμε για πάντα στο διάστημα. Όμως δεν κάναμε πίσω ούτε για ένα λεπτό και έτσι μας ανέθεσαν την αποστολή από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά και να βρούμε αν υπάρχουν εξωγήινοι στον Γαλαξία μας ή στους άλλους Γαλαξίες.
Μετά την επιλογή μας για την αποστολή η χαρά μας ήταν πάρα πολύ μεγάλη, αλλά και ο φόβος μας, γιατί ήταν η πρώτη μας αποστολή στο διάστημα. Φυσικά αισθανθήκαμε πολύ τυχεροί αφού, αν και χωρίς εμπειρία, πήραμε την πιο μεγάλη αποστολή ως εκείνη την στιγμή στη ΝΑΣΑ. Υποβληθήκαμε σε πολλά και διάφορα τεστ και στο χαρακτηριστικό που υποβάλλονται όλοι οι αστροναύτες τεστ «προσανατολισμού χωρίς την βαρύτητα».
Επιτέλους όλες οι απαραίτητες ενέργειες είχαν τελειώσει και ήρθε η ώρα να βάλουμε τη στολή του αστροναύτη. Κατευθυνθήκαμε στο κέντρο εκτόξευσης πυραύλων της ΝΑSΑ. Εκεί μπήκαμε σε ένα πολύ παράξενο και γρήγορο ανελκυστήρα και μέσα σε δευτερόλεπτα ανεβήκαμε στο διαστημόπλοιό μας.
Το σκάφος μας λεγόταν “Γαλαξίας 9”. Είναι ένα διαστημικό λεωφορείο που διέθετε πολλές ανέσεις και μεγαλύτερο από τα άλλα, αφού θα ήμασταν και περισσότερα άτομα. Ο συγκεκριμένος πύραυλος δεν είχε υγρά καύσιμα όπως έχουν οι συνήθεις πύραυλοι. Αυτός θα λειτουργούσε με φωτόνια στο “ρεζερβουάρ” του. Το αμάξωμα στο εξωτερικό του είναι άσπρο με κόκκινο και έχει ζωγραφισμένα αστέρια και σύμβολα του Γαλαξία μας.
Μόλις μπήκαμε στο διαστημόπλοιο, πήγαμε στο πιλοτήριο και πήρε ο καθένας την θέση του. Εγώ και ο Αντώνης μπροστά και η Άννα και η Θεοδώρα πίσω. Ο ενθουσιασμός αλλά και η αγωνία μας χτύπησε κόκκινο. Ο ένας έπιανε το χέρι του άλλου για να πάρουμε κουράγιο. Σε λίγο ακούμε τη μηχανική φωνή να λέει «Εκτόξευση σε 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 τώρα!» Αισθανθήκαμε ένα μικρό τίναγμα σαν να έφυγε από πάνω μας το βάρος που μας κρατούσε στη γη.
Το διαστημόπλοιό μας διέσχισε γρήγορα την ατμόσφαιρα του πλανήτη μας και εμείς μείναμε να κοιτάζουμε με ενθουσιασμό τα σπίτια, τα δέντρα αλλά και τον ίδιο τον πλανήτη να ξεμακραίνουν και να γίνονται μικροσκοπικά σαν το κεφάλι της καρφίτσας.
Ναι, και σε πολύ λίγη ώρα περάσαμε δίπλα από την Σελήνη. Αρκετά διαφορετική από κοντά από ό,τι την θαυμάζαμε από τότε που ήμασταν παιδιά από το δικό μου τηλεσκόπιο.
Μόλις είδαμε ότι το διαστημόπλοιο είχε σταθεροποιηθεί στο διάστημα, βάλαμε τον αυτόματο πιλότο και σηκωθήκαμε για να ξεπιαστούμε. Όταν λύσαμε την ζώνη μας αρχίσαμε να αιωρούμαστε πάνω από τις καρέκλες μέσα στο πιλοτήριο. Εγώ και ο Αντώνης το βρήκαμε πολύ διασκεδαστικό και προσαρμοστήκαμε πολύ γρήγορα στις νέες συνθήκες. Τα κορίτσια, όμως, στην αρχή πανικοβλήθηκαν και κόντεψαν να χτυπήσουν, αλλά γρήγορα κατάλαβαν τις οδηγίες που τους δώσαμε και άρχισαν να το διασκεδάζουν και αυτές.
Και τώρα από δίπλα μας περνούσε ο πλανήτης Δίας, τεράστιος σε μέγεθος και με επιβλητικό ύφος.
Προσπερνώντας τον καταλάβαμε ότι πεινούσαμε και αποφασίσαμε να φάμε. Εγώ και η Άννα φάγαμε μπριζόλα και ο Αντώνης και η Θεοδώρα σνίτσελ κοτόπουλο και ήπιαμε coca-cola. Φυσικά όλα αυτά –όπως καταλάβατε– ήταν μόνο στην φαντασία μας. Πήραμε τις ταμπλέτες με όλα τα θρεπτικά συστατικά και τις απολαύσαμε. Αφού φάγαμε, διαπιστώσαμε ότι είχαμε περάσει τα σύνορα του δικού μας ηλιακού συστήματος. Σε λίγη ώρα υπολογίζαμε πως θα φτάναμε στο “Α του Κενταύρου”. Μέχρι να φτάσουμε, αποφασίσαμε να χαλαρώσουμε στις αίθουσες χαλάρωσης του διαστημόπλοιου. Ο Αντώνης και η Άννα πήραν το mp3 τους να ακούσουν λίγη από την αγαπημένη τους μουσική και εγώ και η Θεοδώρα πήραμε το αγαπημένο μας βιβλίο.
Η χαλάρωσή μας δεν κράτησε πολύ. Ξαφνικά ακούστηκε ο συναγερμός. Εγώ και ο Αντώνης βάλαμε γρήγορα τις στολές μας και πήγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στο κέντρο ελέγχου για να δούμε πού ακριβώς βρισκόταν το πρόβλημα. Στη συνέχεια, διαπιστώσαμε ότι μας χτύπησε κομήτης και η δεξιά μηχανή σταμάτησε να δουλεύει. Πήραμε τα κατάλληλα εργαλεία, βγήκαμε από το διαστημόπλοιο και αρχίσαμε να διορθώνουμε τη βλάβη. Κάποια στιγμή ο Αντώνης παραπάτησε και θα χανόταν στο διάστημα, αν τελευταία στιγμή δεν τον τραβούσα κοντά μου. Με πολύ κόπο η ζημιά επιδιορθώθηκε και γυρίσαμε πίσω στο διαστημόπλοιο. Αυτές συζητούσαν για τους κινδύνους του διαστήματος και μας περίμεναν με αγωνία. Όταν τους είπαμε για την περιπέτειά μας, συγκλονίστηκαν.
Μετά από αυτό γυρίσαμε στο πιλοτήριο για να δούμε αν όλα δούλευαν σωστά και σε ποιο σημείο βρισκόμασταν. Τα κορίτσια κατάλαβαν ότι ήμασταν στο “Α Κενταύρου”. Είναι ένα ηλιακό σύστημα με έναν γαλάζιο γίγαντα και έναν πρωταστέρα με τρεις μεγάλους και τρεις μεσαίους πλανήτες. Υπάρχουν ένας πράσινος, ένας μοβ και ένας κίτρινος πλανήτης. Αυτοί οι πλανήτες έχουν διπλάσια μάζα από αυτήν του Δία, του Κρόνου και του Ποσειδώνα. Οι τρεις πιο μικροί πλανήτες έχουν το ίδιο απλά πιο έντονο χρώμα με τους μεγαλύτερους. Αυτοί οι πλανήτες αποτελούνται από ένα διπλό αστρικό σύστημα. Δηλαδή είναι δύο άστρα το ένα κοντά στο άλλο, τα οποία το ένα περιστρέφεται γύρω από τους τρεις μεγάλους εναλλάξ και ο άλλος από τους τρεις μεσαίους. Το διαστημόπλοιό μας κατευθυνόταν προς τον πράσινο μεγάλο πλανήτη.
Επιτέλους καινούριοι πλανήτες και εμείς είχαμε την ευκαιρία να τους εξερευνήσουμε. Η χαρά μας ήταν μεγάλη.
Μόνο… που η χαρά μας κόβεται, όταν βλέπουμε να καταφθάνουν προς το μέρος μας πέντε μικρά μαύρα διαστημόπλοια, τα οποία είχαν μπροστά ένα παράξενο κανόνι λέιζερ. Μας φάνηκε περίεργο όπλο για διαστημόπλοιο.
Τότε ακούσαμε μια μηχανική φωνή να μας λέει: «Συλλαμβάνεστε, γιατί το διαστημόπλοιό σας εισέβαλε στον Γαλαξιακό διαστημικό μας χώρο. Παραδοθείτε, αλλιώς θα σας φυλακίσουμε στο διάστημα για πάντα.» Εμείς θέλοντας και μη ακούσαμε την διαταγή τους και σβήσαμε τη μηχανή του σκάφους μας.
Στη συνέχεια, μας πήρε ένα σκάφος που έμοιαζε με γερανό και αφού μας έβαλε έναν μαγνήτη, για να μπορέσει να μας μετακινήσει, μας τράβηξε στον μεγάλο κίτρινο πλανήτη τους.
Ο κίτρινος πλανήτης έμοιαζε πολύ με τον Κρόνο, με τη διαφορά ότι είχε δύο δαχτυλίδια, ένα οριζόντιο και ένα κάθετο. Είχε τρεις πολύ μεγάλους δορυφόρους, οι οποίοι έχουν διπλάσια μάζα από την Σελήνη.
Καθώς μπαίναμε στον πλανήτη τους, βλέπαμε παράξενους μπλε και πράσινους ουρανοξύστες. Οι ουρανοξύστες τους στους πρώτους ορόφους έμοιαζαν με κύβους, στους επόμενους από πάνω με ορθογώνια και τελείωναν με την μορφή πυραμίδας.
Επίσης, βλέπουμε και τα σκάφη τους, που είχαν την μορφή δίσκων, σταθμευμένα στα πάρκινγκ ενός κτήρίου, το οποίο είχε μακρόστενους διαδρόμους. Από αυτό το κτήριο οι εξωγήινοι νοίκιαζαν ένα δίσκο για να πάνε στην δουλειά τους και όταν τελείωναν τον επέστρεφαν. Οι δίσκοι αυτοί είχαν διάφορα χρώματα, κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι και μπλε.
Αν και δεν είδαμε ακόμα τους εξωγήινους, εγώ και οι συνάδελφοί μου φανταστήκαμε ότι θα κοιμόντουσαν. Τελικά, το σκάφος που έμοιαζε με γερανό μας τοποθέτησε σ’ ένα σημείο και η μηχανική φωνή μας ζήτησε να βγούμε.
Εμείς δεν ξέραμε αν έπρεπε να φορέσουμε τις στολές μας ή όχι. Αποφασίσαμε να μην το ριψοκινδυνέψουμε και τις βάλαμε.
Στη συνέχεια, αυτοί που ήταν στα πολεμικά, εχθρικά σκάφη, κατέβηκαν κρατώντας μια «Χρυσή Πλάκα».
Αυτά τα πλάσματα που έρχονταν προς το μέρος μας ήταν πράσινα, μοβ και κίτρινα, όπως και οι πλανήτες τους. Είχαν τρία μάτια, τέσσερα χέρια με πέντε δάχτυλα το καθένα και δύο πόδια που οι πατούσες τους έμοιαζαν με πατούσες βατράχων. Το σώμα τους είχε λέπια. Είχαν και βράγχια και πνεύμονες για να ζουν και στο νερό και στη στεριά. Δηλαδή ήταν αμφίβιοι εξωγήινοι. Ήταν όμως ντυμένοι, φορούσαν μαύρα τζάκετ με μαύρα παντελόνια που είχαν θήκες για τα παράξενα όπλα τους.
Ήμασταν λίγο φοβισμένοι, γιατί κανείς από μας δεν είχε δει ούτε είχε έρθει σε επαφή με εξωγήινη μορφή ζωής.
Βγήκαμε με επιφύλαξη από το σκάφος για να πάμε να τους γνωρίσουμε.
Ένας κίτρινος εξωγήινος που έμοιαζε να είναι ο αρχηγός τους μας είπε:
«Ποιοι είστε και από πού έρχεστε;»
«Είμαστε ο Σωτήρης, ο Αντώνης, η Θοδώρα και η Άννα. Ερχόμαστε από τη γη», πήρα το θάρρος και τους απάντησα.
«Εσείς στείλατε το “Pioneer 10”; Πάνω σε αυτό βρήκαμε την χρυσή αυτή πλάκα που έχει ένα μήνυμα.»
«Ναι!!!», είπα με περίσσιο θάρρος, «εμείς στείλαμε το “Pioneer 10” για να φωτογραφίσει τον πλανήτη Δία και να περάσει τα όρια του ηλιακού μας συστήματος. Φαντάζομαι ότι αυτό βρήκατε να περιπλανιέται στο διάστημα και ήρθε σε σας από την “βαρυτική έλξη των πλανητών σας”. Και όσον αφορά το μήνυμα που υπήρχε στη χρυσή πλάκα και δεν το καταλάβατε ήταν το εξής: “Γεια σας, είμαστε οι άνθρωποι από τον πλανήτη Γη του MGC 2530 του σπειροειδή Γαλαξία του ηλιακού συστήματος στον αστερισμό του Ωρίωνα. Εμείς οι άνθρωποι για να ζήσουμε σε έναν πλανήτη πρέπει να έχει οξυγόνο, υδρογόνο, πυρίτιο και νερό”».
«Άρα στον Γαλαξία μας ήρθατε με ειρηνική διάθεση;» μας ρώτησαν.
«Φυσικά και ήρθαμε με ειρηνική διάθεση. Οι ανώτεροι μας ανέθεσαν να διασχίσουμε τον Γαλαξία με κίνδυνο να μην ξαναγυρίσουμε ποτέ πίσω στον πλανήτη μας, μήπως και βρούμε άλλο είδος ζωής.»
«Τότε, μπορείτε να βγάλετε τις στολές σας, γιατί ο πλανήτης μας διαθέτει όλα αυτά που είπατε», είπε ο αρχηγός.
Αμέσως ο αρχηγός τους, μετά τη συζήτηση που είχαμε, πρότεινε να πάμε στον βασιλιά τους, γιατί πείστηκαν για τις καλές μας προθέσεις. Το παλάτι του έμοιαζε με αυτά που βλέπουμε στην Ινδία, πλούσιο και εντυπωσιακό. Ήταν ένας πράσινος εξωγήινος. Είχε στέμμα στο κεφάλι και κρατούσε σκήπτρο χρυσό με ρουμπίνια, σμαράγδια και ζαφείρια. Ο βασιλιά μάς υποδέχτηκε με χαρά, γιατί ήμασταν οι πρώτοι που επισκεπτόμασταν τον Γαλαξία τους, αλλά πάνω από όλα για την ειρηνική μας διάθεση.
«Ξένοι, πώς ήρθατε εδώ; Πόσα χρόνια ταξιδεύετε; Σύμφωνα με τους υπολογισμούς που έκαναν οι καλύτεροι αστροφυσικοί μου μάλλον θα χρειαζόσασταν τρία χρόνια για να φτάσετε με την τεχνολογία που έχετε.»
«Εμείς οι τέσσερις», αρχίσαμε να του εξηγούμε εγώ και ο Αντώνης, «μετά από πολλά πειράματα βρήκαμε μια νέα επαναστατική μορφή ενέργειας, με την οποία το σκάφος μας ήρθε πιο γρήγορα από ό,τι υπολόγισαν οι αστροφυσικοί σου, βασιλιά.»
«Μιας που κάνατε λοιπόν τον κόπο να έρθετε μέχρι εδώ, καλώς ορίσατε! Ελάτε να σας ξεναγήσουμε στους πλανήτες μας και μπορείτε να κάνετε όποια ερώτηση θέλετε και να μάθετε ό,τι θέλετε για μας», είπε ο βασιλιάς με φιλική διάθεση.
«Ευχαριστούμε πολύ. Θα θέλαμε να κάνουμε μια συζήτηση μαζί σας για ένα μεγάλο πρόβλημα που παρουσιάζει ο πλανήτης μας.»
«Ό,τι θέλετε», μας είπε ο βασιλιάς, με φανερή διάθεση να βοηθήσει. «Ποιο είναι το πρόβλημα;»
«Κάποια στιγμή λόγω της εξέλιξης του πληθυσμού δεν θα χωράμε στον πλανήτη μας και σκεφτήκαμε έτσι μήπως κάποιο μέρος του πληθυσμού μας να μετακομίσει στους πλανήτες σας χωρίς να προκαλέσουμε αναταραχή.»
«Ευχαρίστως να δεχθούμε όσους έχουν ειρηνική διάθεση στους πλανήτες μας. Ευτυχώς οι πλανήτες μας επιτρέπουν τη μορφή ζωής σαν εσάς τους ανθρώπους, γιατί έχουμε και οξυγόνο και πυρίτιο και νερό.»
«Επίσης», βρήκε το θάρρος να πει η Θεοδώρα, «μπορούμε να ανταλλάξουμε απόψεις για τους πολιτισμούς μας και τις τεχνολογίες μας.»
«Πολύ ωραία ιδέα», συμφώνησε ο βασιλιάς.
Αφού λύσαμε το πρόβλημα της αύξησης των ανθρώπων του πλανήτη μας και εξασφαλίσαμε ότι θα αποκτήσουμε καινούριες γνώσεις, μας είπαν ότι θα μας ξεναγήσουν στους πλανήτες τους. Και όντως είδαμε πόσο όμορφα ήταν όλα και γνωρίσαμε τις συνήθειές τους.
Όταν τελείωσε η ξενάγηση, μπήκαμε στο σκάφος μας και φύγαμε, αφού πρώτα τους ευχαριστήσαμε και τους αποχαιρετήσαμε. Στη διαδρομή συζητούσαμε χαρούμενοι για τις εμπειρίες μας, όταν ξαφνικά είδαμε μια μαύρη τρύπα να μας ρουφάει προς το μέρος της και χωρίς να προλάβουμε να αντιδράσουμε πέσαμε μέσα. Και όσο μας πήγαινε όλο και πιο βαθιά τις τελευταίες στιγμές της ζωής μας πιαστήκαμε από τα χέρια κλείσαμε τα μάτια και παρακαλούσαμε να σωθούμε. Και ξαφνικά ένα φως…
«Μη, μαμά, μην ανοίγεις το παντζούρι! Άφησέ με να ζήσω το όνειρο που έβλεπα. Άφησέ με να δω που πέφτω στην μαύρη τρύπα με τους φίλους μου γνωρίζοντας και άλλα όντα σε άλλον Γαλαξία. Όλα αυτά θέλω να τα ζήσω στην πραγματικότητα. Ίσως την τελευταία στιγμή προλαβαίναμε να σωθούμε από την μαύρη τρύπα και καταφέρναμε να γυρίσουμε στη Γη και όλοι θα μας επευφημούσαν, επειδή είχαμε φέρει εις πέρας την αποστολή μας.»
Μακάρι κάποια στιγμή το όνειρό μου να γίνει πραγματικότητα, να γίνω δηλαδή αστροναύτης και να μου αναθέσουν μια τέτοια αποστολή στο διάστημα. Σηκώθηκα με βαριά καρδιά από το κρεβάτι έχοντας στο μυαλό μου μόνο μια ερώτηση:
«Άραγε θα τα καταφέρω ποτέ;»
Ο Σωτήρης Καμπούρης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 2002, κατοικεί στην Ορεστιάδα και η καταγωγή του είναι από τον Βόλο. Είναι μαθητής της ΣΤ' Δημοτικού.
Μαθαίνει αγγλικά και γερμανικά και είναι μέλος της δημοτικής βιβλιοθήκης Ορεστιάδας και του κολυμβητικού συλλόγου Πρωτέας. Λατρεύει το σκάκι, όπου έχει διακριθεί κερδίζοντας μετάλλια και τη λογοτεχνία, ιδιαίτερα την αστυνομική και τις περιπέτειες.
Αγαπημένα του μαθήματα είναι τα μαθηματικά και η φυσική!
Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας "Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ"
Ψηφιακό αρχείο του Ηλεκτρονικού Διαγωνισμού Διηγήματος
Καπνικός Σταθμός Κατερίνης